Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Παραμύθι χωρίς τέλος

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια μεγάλη οικογένεια σε μια αχανή και άγρια ζούγκλα. Θέλετε στον Αμαζόνιο; Εντάξει.
Μια φορά λοιπόν ζούσε μια μεγάλη οικογένεια στην τροπική ζούγκλα του Αμαζονίου.

Η οικογένεια ήταν πολύ δεμένη κι όλα μα όλα τα μέλη της αγαπούσαν το ένα το άλλο, μα πιο πολύ αγαπούσαν τα κατατρεγμένα ζωάκια που έβρισκαν συχνά καταφύγιο στη φιλόξενη καλύβα που ζούσαν.

Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιο ζωάκι σερνόταν τραυματισμένο σοβαρά από τους πολεμιστές των άγριων φυλών που – ξέχασα να πω- ότι δεν έλειπαν από τη ζούγκλα. Αδίστακτοι άγριοι με όραση αετού, ακοή νυχτερίδας και γενικά όλες τις αισθήσεις και τα άγρια ένστικτά τους σκαρφαλωμένα ψηλά εις τη νιοστή, παραμόνευαν στα ξέφωτα. Όποιο ζωάκι περνούσε από τις ενέδρες τους σπάνια γλίτωνε. Κι αν τα κατάφερνε, ήξερε ότι στην καλύβα μόνο θα βρίσκε ασφάλεια και γιατρειά. Κι αν δεν το ήξερε, με λίγη καλή τύχη η οικογένεια θα περνούσε να το σώσει.

Ο καιρός περνούσε κι όλο και περισσότερα γινόταν τα λαβωμένα ζωάκια. Όλο και πιο δύσκολο γινόταν και η οικογένεια να τα περιποιηθεί. Χρειαζόταν φάρμακα για τις πληγές τους, φαγητό για να σταθούν στα πόδια τους και χώρος για να αναρρώσουν. Χρειαζόταν και «χέρια» για να τα περιποιηθούν. Που και που ερχόταν μακρινοί συγγενείς με αυτό τον σκοπό ή και περαστικοί που μάθαιναν για την οικογένεια και θέλανε κι αυτοί να βοηθήσουν. Αλλά ακόμη κι όταν τα «χέρια» περίσσευαν, τα μέσα σώνονταν.

Μόνη ελπίδα οι πλούσιοι στενοί συγγενείς που έμεναν στην πόλη, και οι άλλοι, οι πιο μακρινοί, που έμεναν όμως μακριά σε πέρα μέρη. Υποσχέθηκαν αυτοί  να βοηθούν και να στέλνουν τα χρειαζούμενα. Για να τους ειδοποιήσει όμως η οικογένεια έστελνε πουλιά με μήνυμα δεμένο στο πόδι. Το ταξίδι διαρκούσε μέρες.  Μέρες να πάνε, μέρες να έρθουν τα πουλιά. Κι αλλοίμονο, μερικά δεν τα κατάφερναν στον δρόμο.

Δεν είναι παραμύθι για να μας νανουρίσει πριν τον ύπνο. Είναι παραμύθι για να μας ξυπνήσει.

Γιατί η οικογένεια είναι όλοι αυτοί, ιδεολόγοι, ουτοπιστές ή απλώς ενεργοί πολίτες, που στέκονται αλληλέγγυοι  στις ανάγκες των συνανθρώπων τους. Από φορείς, ενώσεις, οργανώσεις ή κατά μόνας, βοηθούν, συχνά με μοναδική απολαβή τους έναν ήρεμο ύπνο το βράδυ και μια ήσυχη συνείδηση. Δουλεύουν με μεράκι και περιμένουν με καρτερικότητα την υποστήριξη του κράτους,  της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και άλλους χορηγούς ή δωρητές που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να προσφέρουν βοήθεια για λίγο ακόμη.

Τώρα που οι φυλές όμως πληθαίνουν, τώρα που οι ανάγκες μεγαλώνουν, η δύναμη και τα μέσα των ανθρώπων αυτών αρχίζει να σώνεται…

Μην το αφήσετε να συμβεί. Κι όταν το βράδυ ξαπλώσετε για να κοιμηθείτε σκεφτείτε το παραμύθι αυτό και παιδέψτε λίγο το κουρασμένο σας μυαλό. Βρείτε του ένα τέλος. Ένα τέλος σαν αυτό που αρμόζει σε όλα τα παραμύθια...ευτυχισμένο.

Λάρα Καρακώτσογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου