Ωραίοι ως Άνθρωποι

Στην πορεία των τελευταίων ετών έχω παρακολουθήσει πολλές ημερίδες. Κάποιες γιατί ήθελα- είχαν ενδιαφέροντα θέματα και σπουδαίους ομιλητές- κάποιες γιατί αναγκαζόμουν να το κάνω. Και οι περισσότερες από αυτές τις ημερίδες ήταν εποικοδομητικές. Όλο και κάποια ομιλία παρουσίαζε στοιχεία σοκαριστικά, με τον ένα ή άλλο τρόπο, όλο και κάποιος ομιλητής ήταν χαρισματικός και με συνέπαιρνε κατά τη διάρκεια που είχε τον λόγο.

Να μην παρεξηγηθώ- υπήρχαν και σημεία που βαριόμουν. Έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάει το ρολόι, μετρώντας τα λεπτά μέχρι το διάλειμμα για τον καφέ, το γεύμα ή απλά…τη λήξη. Σκέτη πλήξη(!). Η χθεσινή ημερίδα όμως που διοργάνωσε η ΑΡΣΙΣ σε συνεργασία με το DYNAMO International Street workers Network με θέμα «Αλληλεγγύη και κοινωνική υποστήριξη ατόμων και κοινοτήτων, μέσω του street work» με έκανε να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα ή μήπως ορθότερα αξίωμα. «Οι άνθρωποι που επιτελούν κοινωνικό έργο ακόμη κι αν δεν είναι σπουδαίοι ομιλητές, είναι ωραίοι άνθρωποι».

Άνθρωποι από 20 χώρες, από όλες τις γωνιές του κόσμου που βρέθηκαν στην Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά καλεσμένοι εδώ με την ιδιότητά τους ως εκπρόσωποι των χωρών τους στο DYNAMO International, ανεξαρτήτως ηλικίας- δεν ήταν δα κι όλοι στην πρώτη νιότη τους- ήταν άνθρωποι ευτυχισμένοι.

Εργάζονται όλοι σε πόστα σχετικά με την κοινωνική εργασία στον δρόμο, είτε είναι οι ίδιοι street workers είτε ανήκουν σε κυβερνητικές ή/και μη, κοινωνικές οργανώσεις, προσφέροντας από διαφορετική θέση σε αυτές.

Όταν ανέβηκαν στο βήμα όλοι μαζί για να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους και τις ιδιότητές τους είχες την εντύπωση ότι ήταν μια παρέα νεαρών που δεν έχανε ευκαιρία να διασκεδάζει και  να αστειευτεί με τα πάντα. Ένα μικρόφωνο που αρνούνταν πεισματικά να υπακούσει στο κουμπί για τη λειτουργία του, μια μεταφράστρια που αγχωμένη προσπαθούσε να διακόψει τον ομιλητή, τους διοργανωτές που έκαναν σινιάλα για συντόμευση των παρουσιάσεων. Η διήγηση αδικεί αυτό που από κοντά ζήσαμε σε αυτή την ημερίδα και την κάνει να φαίνεται ερασιτεχνική. Με το χέρι στην καρδιά όμως σας διαβεβαιώνω ότι μπροστά σε αυτούς τους ομιλητές οι σοβαροί τεχνοκράτες με το αυτάρεσκο ύφος της αυθεντίας και τα καλοσιδερωμένα τους κοστούμια στις ημερίδες του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος μου, δεν έπιαναν μία.

Οι άνθρωποι που μιλούσαν για τις εμπειρίες τους αναφορικά με το street work, με τους τρόπους αλλά και τις δυσκολίες προσέγγισης ευάλωτων ομάδων στον δρόμο ήταν οι ίδιοι ανοιχτοί, γελαστοί και κεφάτοι. Ομιλητές καλά προετοιμασμένοι και επικοινωνιακοί με παιχνιδιάρικη διάθεση και απρόβλεπτοι ταυτόχρονα.

Γι αυτό λοιπόν καταλήγω ότι δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του ανθρώπου ούτε καν με το χαρακτήρα της διοργάνωσης. Άλλωστε σοβαρότερα θέματα από τη φτώχεια, την παιδική εκμετάλλευση και τους εθισμούς δεν μπορεί να υπάρχουν. Έχει να κάνει με την ικανοποίηση που αντλείς από τη δουλειά σου, από αυτό που κάνεις καθημερινά κι εντέλει από την αυτοεκτίμησή σου. Είναι διαφορετικές οι απολαβές όταν ανέρχεσαι στην ιεραρχία μιας κερδοσκοπικής επιχείρησης και είναι εντελώς διαφορετικά τα οφέλη που αποκομίζεις όταν η δουλειά σου είναι λειτούργημα, είναι προσφορά. Και η προσφορά αυτή επιστρέφει σε εσένα, όχι με υλικό πλούτο και κοινωνική καταξίωση, αλλά σε μεταμορφώνει, σε κάνει καλύτερο και σοφότερο άνθρωπο. Γιατί δεν μπορείς παρά να γίνεις σοφότερος όταν βρίσκεσαι καθημερινά στους δρόμους σκύβοντας πάνω από αυτούς που σε χρειάζονται.

Ευχαριστούμε αυτούς τους ωραίους ανθρώπους που φαίνεται να έχουν βρει το νόημα της ζωής, που ευτυχούν μέσα από την προσφορά, που κατάφεραν να φτάσουν στην απέναντι όχθη. Οι υπόλοιποι από εμάς θα πρέπει να σταματήσουμε να τρέχουμε πάνω κάτω στην ίδια πλευρά, όπως είπε ο Βούδας και να τους μιμηθούμε.

*Της Λάρας Καρακώτσογλου