Σας περιγράφω την εικόνα.
Δεκάδες ζευγάρια μάτια να κοιτούν γλυκερά τη βιτρίνα pet shop όπου επιδεικνύονται ζωηρά κουταβάκια. Άλλα δαγκώνονται παιχνιδιάρικα μεταξύ τους, άλλα αναμαλλιασμένα απολαμβάνουν μακάρια τον ύπνο τους ξαπλωμένα μέσα στα πριονίδια του γυάλινου κλουβιού τους. Μέσα σε λιγωμένα σχόλια παιδιών που αποσπούν υποσχέσεις από τις μαμάδες –συνοδούς τους ότι «ναι την άλλη φορά μπορείς κι εσύ να πάρεις ένα», κι επιφωνήματα ενθουσιασμού για τις χαριτωμένα άτσαλες φιγούρες των υποψηφίων προς αγορά νεαρών τετράποδων, διακρίνεται ένα μικρό παιδάκι, καθισμένο ακριβώς δίπλα στη βιτρίνα του μαγαζιού.
Κρατάει χαρτομάντιλα στα μικρά του χεράκια και κοιτάει τους περαστικούς που γοητευμένοι από το θέαμα των αξιαγάπητων «εκθεμάτων» δεν μπορούν να αντισταθούν και κοντοστέκονται. Το παιδάκι αν και είναι και αυτό χαριτωμένο, εξίσου νεαρό κι αναμαλλιασμένο με τα κουτάβια παραμένει από όλους αόρατο. Γιατί ξέχασα να διευκρινίσω ότι είναι τσιγγανάκι. Κι ένα τσιγγανάκι στους δρόμους είναι τόσο κοινό θέαμα που δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, δεν δικαιούται προσοχής.
Είναι από αυτές τις σκηνές που θα μπορούσε να αποτυπώσει ένας φωτογράφος σε λεύκωμα με σκηνές του δρόμου από τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Και να κερδίσει και βραβείο μη σας πω.
Γιατί είναι οξύμωρο να μας θέλγουν οι σκύλοι μόνο όταν είναι δεσποζόμενοι και να μας σαγηνεύουν παιδικές φατσούλες μόνο όταν συνοδεύονται από περιποιημένες μαμάδες.
Αν θέλουμε να μιλάμε για αλτρουισμό κι αλληλεγγύη, που τόσο εύκολα επικαλούμαστε τελευταία, θα πρέπει να αποβάλλουμε τα φίλτρα που έχουν εγκατασταθεί τόσο στην όραση, όσο και στην ευαισθησία μας. Να γενικεύσουμε τα όρια που καθορίζουν στη μίζερη λογική μας το ευάλωτο και να κινητοποιηθούμε επιτέλους σπάζοντας αυτά τα περιβόητα περιθώρια που σπρώχνουν ανθρώπους εντός τους.
Πως μου΄ρθε κι εμένα τώρα; Η 8η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Μέρα των Ρομά. Δεν είναι απλώς μια μέρα προς τιμή της κουλτούρας των Ρομά αλλά μια απαρχή για να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό κι όχι με απαξίωση. Με συμπόνια κι όχι με οίκτο. Ημέρα για να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να δούμε τα τσιγγανάκια για αυτό που πραγματικά είναι. Παιδιά.
Ε, και που’σαι. Στην επόμενη στάση σου στη βιτρίνα του pet shop, ρίξε μια ματιά και τριγύρω.
Λάρα Καρακώτσογλου
Δεκάδες ζευγάρια μάτια να κοιτούν γλυκερά τη βιτρίνα pet shop όπου επιδεικνύονται ζωηρά κουταβάκια. Άλλα δαγκώνονται παιχνιδιάρικα μεταξύ τους, άλλα αναμαλλιασμένα απολαμβάνουν μακάρια τον ύπνο τους ξαπλωμένα μέσα στα πριονίδια του γυάλινου κλουβιού τους. Μέσα σε λιγωμένα σχόλια παιδιών που αποσπούν υποσχέσεις από τις μαμάδες –συνοδούς τους ότι «ναι την άλλη φορά μπορείς κι εσύ να πάρεις ένα», κι επιφωνήματα ενθουσιασμού για τις χαριτωμένα άτσαλες φιγούρες των υποψηφίων προς αγορά νεαρών τετράποδων, διακρίνεται ένα μικρό παιδάκι, καθισμένο ακριβώς δίπλα στη βιτρίνα του μαγαζιού.
Κρατάει χαρτομάντιλα στα μικρά του χεράκια και κοιτάει τους περαστικούς που γοητευμένοι από το θέαμα των αξιαγάπητων «εκθεμάτων» δεν μπορούν να αντισταθούν και κοντοστέκονται. Το παιδάκι αν και είναι και αυτό χαριτωμένο, εξίσου νεαρό κι αναμαλλιασμένο με τα κουτάβια παραμένει από όλους αόρατο. Γιατί ξέχασα να διευκρινίσω ότι είναι τσιγγανάκι. Κι ένα τσιγγανάκι στους δρόμους είναι τόσο κοινό θέαμα που δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, δεν δικαιούται προσοχής.
Είναι από αυτές τις σκηνές που θα μπορούσε να αποτυπώσει ένας φωτογράφος σε λεύκωμα με σκηνές του δρόμου από τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Και να κερδίσει και βραβείο μη σας πω.
Γιατί είναι οξύμωρο να μας θέλγουν οι σκύλοι μόνο όταν είναι δεσποζόμενοι και να μας σαγηνεύουν παιδικές φατσούλες μόνο όταν συνοδεύονται από περιποιημένες μαμάδες.
Αν θέλουμε να μιλάμε για αλτρουισμό κι αλληλεγγύη, που τόσο εύκολα επικαλούμαστε τελευταία, θα πρέπει να αποβάλλουμε τα φίλτρα που έχουν εγκατασταθεί τόσο στην όραση, όσο και στην ευαισθησία μας. Να γενικεύσουμε τα όρια που καθορίζουν στη μίζερη λογική μας το ευάλωτο και να κινητοποιηθούμε επιτέλους σπάζοντας αυτά τα περιβόητα περιθώρια που σπρώχνουν ανθρώπους εντός τους.
Πως μου΄ρθε κι εμένα τώρα; Η 8η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Μέρα των Ρομά. Δεν είναι απλώς μια μέρα προς τιμή της κουλτούρας των Ρομά αλλά μια απαρχή για να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό κι όχι με απαξίωση. Με συμπόνια κι όχι με οίκτο. Ημέρα για να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να δούμε τα τσιγγανάκια για αυτό που πραγματικά είναι. Παιδιά.
Ε, και που’σαι. Στην επόμενη στάση σου στη βιτρίνα του pet shop, ρίξε μια ματιά και τριγύρω.
Λάρα Καρακώτσογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου