Ο Δαλάι Λάμα έχει πει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται πιο εύκολο μέσα από την εξοικείωση. Συγχωρέστε μου τη διπλή άρνηση, αλλά για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση ότι η πρόταση χάνει την έντασή της σε καταφατική διατύπωση.
Και είναι αλήθεια ότι όταν έχεις την ευκαιρία να δεις μια κοινωνική οργάνωση εκ των έσω αναπτύσσεις άμυνες και συνηθίζεις την καθημερινή συναναστροφή με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Αυτή η συνεχής τριβή αμβλύνει την αρχικά οξύτατη ευαισθησία σου. Όχι ότι σε κάνει αναίσθητο, να μην παρεξηγηθώ, αλλά παύει να σε σοκάρει.
Ίσως βέβαια αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι η ενασχόλησή σου σε βοηθά να περάσεις στην αντίπερα όχθη. Το ότι συντάσσεσαι με αυτούς που μοχθούν για την άρση της δυστυχίας, αντί απλώς να διαπιστώνεις/υποθέτεις την ύπαρξή της, σου προσφέρει ένα άλλοθι με το οποίο νανουρίζεις εύκολα τα βράδια τη συνείδησή σου.
Κι ενώ κάποιες καταστάσεις τείνεις μέσα από την εξοικείωση να τις συνηθίζεις, υπάρχουν άλλες που αντιστέκονται. Και σπεύδω να διευκρινίσω.
Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών - ψυχαγωγικών δράσεων που αναπτύσσει ο ξενώνας της ΑΡΣΙΣ (για ασυνόδευτους ανήλικους αιτούντες άσυλο) εντάσσονται επισκέψεις σε πολιτιστικούς οργανισμούς. Γίνεται μια προσπάθεια να γνωρίσουν οι φιλοξενούμενοι του ξενώνα στοιχεία των παραδόσεων και της κουλτούρας μας προκειμένου να αναπτύξουν μια καλύτερη αντίληψη της χώρας που, έστω και προσωρινά, τους προσφέρει στέγη και βοήθεια.
Οι υπεύθυνοι των πολιτιστικών οργανισμών που τα παιδιά επισκέπτονται συμπεριφέρονται σε αυτά με ευγένεια. Μπορεί κάποιοι ξεναγοί να στραβοκοιτάζουν όταν οι νεαροί επισκέπτες συμπεριφέρονται σαν σκανταλιάρηδες μαθητές, απλώνοντας χέρι στα εκθέματα ή υπερβάλλοντας στη φωτογράφιση. Και είναι γεγονός. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ένα θεματάκι με το να παίρνουν πόζες και να φωτογραφίζονται το έχουν.
Υπήρξαν όμως και υπεύθυνοι σε πολιτιστικά ιδρύματα που αντιμετώπισαν τα παιδιά με αγένεια και ρατσισμό. Ξεναγοί απρόθυμοι να δείξουν όλα τα εκθέματα αλλά ιδιαζόντως πρόθυμοι να ''περιορίσουν'' τη διάρκεια της επίσκεψης.
Και εδώ νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω ότι τα παιδιά μας - και λέω παιδιά γιατί πρόκειται για νεαρά αγόρια από 13 χρόνων- είναι πολύ γλυκά κι ευγενικά. Είναι χωρίς υπερβολή νεαροί τζέντλεμαν που επιμένουν να παραχωρούν τις θέσεις τους σε κυρίες και που, σε αντίθεση με τους περισσότερους ίσως συνομήλικους τους Έλληνες, ακόμη και στα σπαστά ελληνικά τους μιλούν με «παρακαλώ» και «ευχαριστώ».
Ωστόσο, παρά την καθόλα υποδειγματική στάση των παιδιών κατά τη διάρκεια των επισκέψεων, υπήρξαν ξεναγοί ή υπεύθυνοι χώρων που διεκπεραίωσαν με απροθυμία και αν μη τι άλλο με αντιεπαγγελματικό τρόπο τα καθήκοντά τους. Υπήρξαν υπεύθυνοι που φόρεσαν ακόμη και μάσκα για να προστατέψουν τον εαυτό τους από τα παιδιά.
Κι επανέρχομαι στην εξοικείωση για να πω ότι η εικόνα αυτή με ενόχλησε. Και δεν λέω να τη συνηθίσω. Κι όσο συχνά και αν τη βλέπω με σοκάρει.
*της Λάρας Καρακώτσογλου
*της Λάρας Καρακώτσογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου